Kookboeken

Kookboeken bestaan al sinds de boekdrukkunst. De geschiedenis van eten wordt tegenwoordig als studievak gegeven aan universiteiten en andere gerenommeerde opleidingen. En kookboeken dienen als bron voor de geschiedenis van de keuken, voedselcultuur en gastronomie.

Het oudste kookboek van de wereld is zonder twijfel het boek van Archestratus uit de 4^de eeuw voor JC, maar dit is niet bewaard gebleven. Athenaeus en vooral Apicius hebben een aantal geschriften nagelaten die erg lang in culinair opzicht toonaangevend zijn geweest.

Gek genoeg is de klassieke Romeinse keuken in een aantal opzichten méér verwant aan de keuken van de 21^ste eeuw dan die van de tussenliggende perioden. Ingrediënten vanuit alle uithoeken van de toen bekende wereld waren verkrijgbaar in Rome, waar men af en toe van gekkigheid niet meer wist wat nu weer te bereiden om de verwende verhemelten nog in vervoering te brengen.

Pas in de eerste decennia van de 19^de eeuw verschijnen de grote hervormers van de Franse culinaire kunst ten tonele. Ook restauranthouders begonnen te publiceren. Zoals Beauvilliers met “L’Art du Cuisinier” (1814), en die werden bezocht door fijnproevers die tevens schrijvers waren: Grimod de La Reynière met “Almanach des gourmands”  (1803-1812), Brilliat-Savarin met la “Physiologie du Goût” (1825), de markies van Cussy met “l’Art du culinaire” (1835), Colnet met “l’Art de diner en ville” (1810), Cadet de Cassicourt met “les Dîners de Manant-Ville” (1809) en Berchoux met “la Gastronomia” (1801).